Voetstappen over de wereld: voor anker gaan bij Huis aan de Haven

Nieuwsoverzicht

Voetstappen over de wereld: voor anker gaan bij Huis aan de Haven

Het element water loopt als een rode draad door het leven van Marianne (70). Samen met wijlen haar man voer ze over de wereldzeeën. Met niet meer dan een gevulde rugzak, een spijker en een plankje als richtingaanwijzer. De vrijheid van de natuur heeft altijd gelonkt. Gelaarsd en gespoord zet ze nog steeds haar voetstappen over heel de wereld. “Dicht bij het water en de natuur voel ik me thuis.” Om die reden is Huis aan de Haven een match.

Tussen Leeuwarden en Dokkum betrekt Marianne een royale woning. Zo royaal, dat de woning eigenlijk te groot is om er alleen te wonen. “Dit is een huis dat beleefd moet worden. Dat heb ik jarenlang gedaan, maar nu is de tijd gekomen om er langzaam maar zeker afscheid van te nemen.”

Als Marie Kondo

Als je een aanzienlijke tijd op een plek woont, verzamel je gaandeweg heel wat spullen. “En dan komt er wat los hoor, als je plannen hebt te gaan verhuizen”, zegt de van oorsprong Limburgse Marianne. “Wat me nu te doen staat is als Marie Kondo door het huis gaan. Ik ga zowaar de tiny house beweging achterna”, lacht Marianne.

“Met het wegdoen van al die spullen heb ik geen moeite. Eigenlijk is het meer een luxeprobleem. Bovendien ben ik nog steeds veel op reis. Je kunt wel stellen dat ik weinig waarde hecht aan spullen. Met een rugzak op de rug -gevuld met de hoogstnodige spullen- ben ik het gelukkigst. Dan leef ik helemaal in het nu. Een mooiere plek is er niet.”

Zeilen en minder klusjes

Marianne kwam Huis aan de Haven op het spoor en dat trok aan. “Ik ben een echte doe-het-zelver. Kan maar moeilijk klusjes uit handen geven. Het past simpelweg niet bij mij. Een tuinman is ook niet aan mij besteed, ondanks de grote tuin. Laatst maakte ik bijvoorbeeld zelf de dakgoot schoon en daarna lag ik twee dagen plat”, grapt Marianne. Een nieuwbouwappartement biedt dan veel voordelen. Er liggen veel minder huishoudelijke klusjes op je te wachten.”

Maar dan is er ook nog de voorliefde voor water. “Zelf heb ik jarenlang gezeild. In 1998 voeren mijn man en ik vier jaar lang over de zee met de boot die we zelf maakten. Die boot was ons thuis. We zagen onder meer de Kaapverdische Eilanden, Brazilië, Venezuela en de Azoren. Toen mijn man overleed ben ik veel gaan wandelen. Daaruit put ik kracht. Sinds 2014 loop ik bijvoorbeeld twee keer per jaar de pelgrimstocht van Santiago. Ja, wandelen werkt voor mij echt therapeutisch.”

Uitkijken op bootjes

Omgeven zijn door water, dat maakt Huis aan de Haven aantrekkelijk voor Marianne. “Vaak heb ik gezeild over het Van Harinxmakanaal. Straks kijk ik over het kanaal uit. Dat vind ik een fijne gedachte, dat ik uitkijk op de bootjes. De verbinding met het water, de nabijheid van de stad met goede uitvalswegen, de vrijheid en het gemak van het openbaar vervoer: het maakte dat ik de knoop kon doorhakken en me inschreef. En het is gelukt!” Vertelt de toekomstige bewoner opgetogen.

Ook de aanwezigheid van de theaters, de gezellige restaurants en cafés dragen bij aan de keus van Marianne. “Ik houd van reuring. En natuurlijk vond ik het best spannend om een definitieve ja op het plan te geven, maar Huis aan de Haven heeft zoveel te bieden. Dus in de tussentijd ben ik bezig met opruimen. Het maakt mij blij dat ik andere mensen weer gelukkig kan maken met de spullen die ik niet meer gebruik. Zo is de cirkel weer rond.”

Gelukkig en genieten

“Nee, ik heb geen groot huis meer nodig”, vat Marianne samen. “Tot de datum van verhuizing geniet ik nog optimaal van mijn oude huis. En dan is het goed geweest. Dan is mijn appartement aan het Van Harinxmakanaal een nieuw fijn thuis. Bovendien: als je je gelukkig voelt, dan kruisen de goede dingen vanzelf je pad. Daar ben ik van overtuigd. Ik kijk ernaar uit straks het stadse leven te omarmen.”

“Natuurlijk blijf ik gewoon reizen en wandelen. En genieten, vooral blijf ik genieten. Want de tijd glijdt als zand door je vingers. Mijn tip? Schrijf op een papier wat je nog wilt doen en stop het in een envelop. Dan komt het misschien wel gewoon naar je toe”, vertelt Marianne tot slot.